از اولين و آخرين باري که ديدمت، چند ماهي مي گذرد. نگاهت را ديدم، نگاهي بس معنادار. نگاهي پر از خواهش، پر از ع ش ق. دلم برايت تنگ مي شود، نه کم، آنقدر که اگر تمام آغوش هاي دنيا را سر بزنم، مثل آغوش تو نخواهد شد. اين فقط يک حس است. خودت بهتر مي داني،چه حيف که مي روي، چه حيف که مي روي. چه حيف که براي مدتي حضور غايبت را در اين خاک احساس نمي کنم. مي دانم ، مي دانم، تو هم ... . اما اين غربت درد آور همه را با خود مي برد، حتا هوا را ، حتا باد را، حتا نفس را، اما غصه نخور، من هم سعي مي کنم کمتر غصه بخورم. فقط سعي مي کنم اما د و س ت ت د ا ر م...
وبلاگ زيبايي داري تبريک ميگم