سفارش تبلیغ
صبا ویژن

خیلی تنهام

شرق شناسان و مورخان متفق القولند که ایرانیان نزدیک به ? هزار سال است که شب یلدا آخرین شب پاییز و آذر ماه را که درازترین و تاریک ترین شب در طول سال است تا سپیده دم بیدار می مانند، در کنار یکدیگر خود را سرگرم می کنند تا اندوه غیبت خورشید و تاریکی و سردی روحیه آنان را تضعیف نکند و با به روشنی گراییدن آسمان (حصول اطمینان از بازگشت خورشید در پی یک شب طولانی و سیاه که تولد تازه آن عنوان شده است) به رختخواب روند و لختی بیاسایند.

 

مراسم شب یلدا (شب چله) از طریق ایران به قلمرو رومیان راه یافت و جشن «ساتورن» خوانده می شد. جشن ساتورن پس از مسیحی شدن رومی ها هم اعتبار خود را از دست نداد و ادامه یافت که در همان نخستین سده آزاد شدن پیروی از مسیحیت در میان رومیان، با تصویب رئیس وقت کلیسا، کریسمس (مراسم میلاد مسیح) را ?? دسامبر قرار دادند که چهار روز و در سال های کبیسه سه روز بیشتر از یلدا (شب ?? دسامبر) فاصله ندارد و مفهوم هر دو واژه هم یکی است. از آن پس این دو میلاد تقریباً باهم برگزار می شده اند.

آراستن سرو و کاج در کریسمس هم از ایران باستان اقتباس شده است، زیرا ایرانیان به این دو درخت مخصوصاً سرو به چشم مظهر مقاومت در برابر تاریکی و سرما می نگریستند و در خور روز؛ در برابر سرو می ایستادند و عهد می کردند که تا سال بعد یک نهال سرو دیگر کشت کنند.

 

 

پیشتر، ایرانیان (مردم سراسر ایران زمین) روز پس از شب یلدا (یکم دی ماه) را خور روز و دی گان؛ می خواندند و به استراحت می پرداختند و تعطیل عمومی بود. در این روز عمدتاً به این لحاظ از کار دست می کشیدند که نمی خواستند احیاناً مرتکب بدی کردن شوند که میترائیسم ارتکاب هر کار بد کوچک را در روز تولد خورشید گناهی بسیار بزرگ می شمرد. هرمان هیرت، زبان شناس بزرگ آلمان که گرامر تطبیقی زبان های آریایی را نوشته است که پارسی از جمله این زبان ها است نظر داده که دی- به معنای روز- به این دلیل بر این ماه ایرانی گذارده شده که ماه تولد دوباره خورشید است. باید دانست که انگلیسی یک زبان گرمانیک (خانواده زبانهای آلمانی) و از خانواده بزرگ تر زبان های آریایی (آرین) است. هرمان هیرت در آستانه دی گان به دنیا آمده بود و به زادروز خود که مصادف با تولد دوباره خورشید بود، مباهات بسیار می کرد.

 

فردوسی به استناد منابع خود، یلدا و خور روز، را به هوشنگ از شاهان پیشدادی ایران (کیانیان که از سیستان پارس برخاسته بودند) نسبت داده و در این زمینه از جمله گفته است:

 

که ما را ز دین بهی ننگ نیست

به گیتی، به از دین هوشنگ نیست

همه راه داد است و آیین مهر

نظر کردن اندر شمار سپهر

 

آداب شب یلدا در طول زمان تغییر نکرده و ایرانیان در این شب، باقیمانده میوه هایی را که انبار کرده اند و خشکبار و تنقلات می خورند و دور هم گرد هیزم افروخته و بخاری روشن می نشینند تا سپیده دم بشارت شکست تاریکی و ظلمت و آمدن روشنایی و گرمی (در ایران باستان، از میان نرفتن و زنده بودن خورشید که بدون آن حیات نخواهد بود) را بدهد، زیرا که به زعم آنان در این شب، تاریکی و سیاهی در اوج خود است.

 

واژه یلدا، از دوران ساسانیان که متمایل به به کارگیری خط (الفبای از راست به چپ) سریانی شده بودند به کار رفته است. یلدا- همان میلاد به معنای زایش- زاد روز یا تولد است که از آن زبان سامی وارد پارسی شده است. باید دانست که هنوز در بسیاری از نقاط ایران مخصوصاً در جنوب و جنوب خاوری برای نامیدن بلندترین شب سال، به جای شب یلدا از واژه مرکب شب چله (?? روز مانده به جشن سده، شب سیاه و سرد) استفاده می شود?

 

خور روز (دی گان)- یکم دی ماه- در ایران باستان در عین حال روز برابری انسان ها بود. در این روز همگان از جمله شاه لباس ساده می پوشیدند تا یکسان به نظر آیند و کسی حق دستور دادن به دیگری را نداشت و کارها داوطلبانه انجام می گرفت، نه تحت امر. در این روز جنگ کردن و خونریزی، حتی کشتن گوسفند و مرغ هم ممنوع بود. این موضوع را نیروهای متخاصم ایرانیان می دانستند و در جبهه ها رعایت می کردند و خونریزی موقتاً قطع می شد و بسیار دیده شده که همین قطع موقت جنگ، به صلح طولانی و صفا انجامیده بود.

یلداتون مبارک.


نوشته شده در چهارشنبه 90/9/30ساعت 5:19 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

سلام باورم نمیشه تمام کارام ردیف شد فردا از ایران میرم خدا نگهدار خوش باشید دوستتون دارم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

من پاییزم

یلدا پیش پیش مبارک

 

 

 

 

 

 

 

 


نوشته شده در سه شنبه 90/9/29ساعت 10:42 صبح توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

خودمو.آبمو.تخممو.خلاصه همه جامو بخور.پیشاپیش یلدا مبارک باتشکر هندونه.....


نوشته شده در سه شنبه 90/9/29ساعت 10:38 صبح توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |
چه زیباست بخاطر تو زیستن ...

 

 

 

و برای تو ماندن... به پای تو بودن... و به عشق تو سوختن !

 


 و چه تلخ و غم انگیز است دور از تو بودن و برای تو گریستن ... !


 ای کاش می دانستی بدون تو مرگ گواراترین زندگیست ... !


 


بدون تو و به دور از دستهای مهربانت زندگی چه تلخ و ناشکیباست ... !


 


چه زیباست بخاطر تو زیستن ...


 


ثانیه ها را با تو نفس کشیدن ... زندگی را برای تو خواستن ... !


 


چه زیباست عاشقانه ها را برای تو سرودن ... !


 


 بدون تو چه محال و نا ممکن است زندگی... ! 


 


 چه زیباست بیقراری برای لحظه ی آمدن و بوئیدنت ... !


 


برای با تو بودن و با تو ماندن ... برای با هم یکی شدن ... !


 


کاش به باور این همه صداقت و یکرنگی می رسیدی !


 


ای کاش می دانستی مرز خواستن کجاست ...!!!!



و ای کاش می دیدی قلبی را که فقط برای تو می تپد ... !

 


نوشته شده در دوشنبه 90/9/21ساعت 10:5 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

عشق یعنی مستی و دیوانگی 

 

 

         عشق یعنی با جهان بیگانگی                   عشق یعنی شب نخفتن تا سحر


یعنی سجده ها با چشم تر

                                      عشق


یعنی سر به دار آویختن

                                                 عشق


یعنی اشک حسرت ریختن

                                                           عشق


یعنی در جهان رسوا شدن

                                                            عشق


یعنی مست و بی پروا شدن

                                                       عشق


یعنی سوختن یا ساختن

                                                 عشق


یعنی زندگی را باختن

                                        عشق


یعنی انتظار و انتظار

                                 عشق


یعنی هرچه بینی عکس یار

                        عشق


یعنی دیده بر در دوختن

              عشق


    عشق یعنی لحظه های التهاب


یعنی در فراقش سوختن

    عشق


یعنی لحظه های ناب ناب

             عشق


یعنی سوز نی ، آه شبان

                        عشق



یعنی شاعری دل سوخته

                                           عشق


یعنی آتشی افروخته

                                                    عشق


یعنی با گلی گفتن سخن

                                                              عشق


یعنی خون لاله بر چمن

                                                                      عشق


یعنی شعله بر خرمن زدن

                                                                       عشق


یعنی رسم دل بر هم زدن

                                                             عشق


یعنی یک تیمّم، یک نماز

                                                    عشق


                                           عشق یعنی با پرستو پر زدن


یعنی عالمی راز و نیاز

                                  عشق


یعنی آب بر آذر زدن

                          عشق


یعنی چو*احسان پا به راه

                عشق


یعنی همچو یوسف قعر چاه

        عشق


یعنی بیستون کندن به دست

   عشق


یعنی زاهد اما بُـت پرست

   عشق


یعنی همچو من شیدا شدن

       عشق


یعنی قطره و دریا شدن

                                     عشق


یعنی یک شقایق غرق خون

                                                             عشق


یعنی درد و محنت در درون

                                          عشق


یعنی یک تبلور یک سرود

    عشق


یعنی یک سلام و یک درود

 


                                 عشق


یعنی معنی رنگین کمان

 

 

                            عشق


نوشته شده در دوشنبه 90/9/21ساعت 10:0 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

به گل گفتم: "عشق چیست؟" گفت: "از من خوشگل تر است..."

 

به پروانه گفتم: "عشق چیست؟" گفت: "از من زیبا تر است..."

 

به شمع گفتم: "عشق چیست؟" گفت: "از من سوزان تر است..."

 

به عشق گفتم: "آخر تو چیستی؟" گفت: "نگاهی بیش نیستم

 


نوشته شده در دوشنبه 90/9/21ساعت 10:0 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی. اما دوست داشتن پیوندی است خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال.عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هر چه از غریزه سر می زند بی ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد، دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می گیرد.

 

 

 

عشق در غالب دلها ، در شکلها و در رنگها تقریبا مشابهی ، تجلی می شود و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است، اما دوست داشتن در هر روحی جلوه ای خاص خویش را دارد و از روح رنگ می گیرد و چون روحها ، برخلاف غریزه ها ، هر کدام رنگی از ارتفاع و بعدی و طعم و عطری دارند ویژه خویش، می توان گفت که به شماره هر روحی، دوست داشتنی است

 

 

 

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست و گذر فصلها و عبور سالها برآن اثر می گذارد، اما دوست داشتن در ورای سن و زمان و خراج زندگی میکند و بر آشیانه بلندش ،روز  روزگار را دستی نیست... دوست داشتن چنان در روح غرق است و گیج و جذب زیباییهای روح که زیباییهای محسوس را به گونه ای دیگر می بیند.عشق طوفانی و متلاطم و بوقلمون صفت است. اما دوست داشتن آرام و استوار و پروقار است و سرشار از نجابت.

 

 

 

عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است.اگر دوری به طول انجامد ضعیف می شود، اگر تمام دوام یابد به ابتذال می کشد و تنها با بیم و امید و تزلزل و اضطراب و " دیدار و پرهیز" زنده و نیرومند می ماند. اما دوست داشتن با این حالات ناآشناست.

 


نوشته شده در دوشنبه 90/9/21ساعت 9:59 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

سلام دوستان یه چند روزی بود که اینترنتم وصل نمی شد نمی تونستم بیام و بهتون تسلیت بگم

ولی با این همه عاشورا وتاسوعای حسینی را اگرچه گذشته تسلیت می گم


نوشته شده در چهارشنبه 90/9/16ساعت 11:51 صبح توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

آه....کربلا...

رشته ای ازخون....

 

 

ازسرچشمه رود...

 

شانه به شانه نخلستان...

 

آمده است...

 

پلک هایم،ازمرگ وآوازسنگین اند....

 

دشت های گریه ازکجا می آیند....

 

ونهال اشک چگونه می روید....

 

آه....

 

من برای بادی که صدایم رابه کربلابرساند....

ریحان خواهم کاشت....


نوشته شده در چهارشنبه 90/9/9ساعت 6:58 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |

نسیم کربلا

روی بال یک نسیم....

 

 

قاصدک....

 

خودرابه آن بالارساند....

 

واژه ای رازیرگوش ابرگفت....

 

ابر....تاآن راشنید....

 

بغض کرد....وفی البداهه...شعرباران راسرود....

 

بعدها....آن راهمان حالت ....

 

درهرجاکه خواند....

 

غنچه های سرخ اشک آنجاشکفت....

 

شاپرک ....بادرک احساسات ابر....

 

حدس زدآن واژه....

 

لفظ....

 

کربلاست....

 

آن واژه لفظ کربلاست....

 


نوشته شده در چهارشنبه 90/9/9ساعت 6:58 عصر توسط محمدنصیرزاده نظرات ( ) | |
   1   2   3      >